ریزش موی سکهای به عنوان یک بیماری خود ایمنی شناخته میشود، به این معنی که علت این بیماری آن است که سیستم ایمنی بدن به جای عوامل بیماریزا و مهاجم خارجی، به اشتباه به سلولهای سالم خود بدن حمله میکند و آنها را از بین میبرد. در مورد بیماری ریزش موی سکهای، سیستم ایمنی بدن به فولیکولهای مو حمله میکند و باعث التهاب ریشه مو و نهایتاً ریزش آن میشود.
علل ریزش موی سکهای
ریزش موی سکهای هنگامی اتفاق میافتد که گلبولهای سفید که نقش اصلی را در سیستم ایمنی بدن بر عهده دارند، به سلولهای تشکیلدهنده فولیکول مو حمله میکنند و باعث از بین رفتن و یا کاهش قابل ملاحظه سرعت تولید آنها میشوند. هنوز علت اینکه چرا سیستم ایمنی بدن به این شکل فولیکولهای مو را مورد حمله قرار میدهد، به درستی شناخته نشده است.
علیرغم آنکه دانشمندان هنوز در مورد علت بروز این تغییرات اطمینان کافی ندارند، اما به نظر میرسد که عوامل ژنتیکی هم در بروز آلوپسی سکهای نقش دارند، زیرا احتمال بروز این عارضه در افرادی که قبلاً یکی از اعضای خانواده یا فامیل نزدیک آنها به آن مبتلا شده است، بیشتر است. در واقع از هر پنج نفری که به عارضه ریزش موی سکهای مبتلا میشوند، یک نفر قبلاً در بین اعضای خانواده خود سابقه ابتلا به این بیماری را داشته است.
نتایج تحقیقات دیگری که در این زمینه انجام شده است حاکی است که بسیار از افرادی که سابقه فامیلی ابتلا به آلوپسی را دارند، سابقه ابتلا به سایر بیماریهای خود ایمنی از قبیل آتوپیک (یک بیماری که باعث افزایش "درد و حساسیتهای شدید" یا واکنشهای "هیپر آلرژی" در بیمار میشود)، تیروئید و ویتیلیگو (لک و پیس) را نیز در بین اعضای فامیل و خانواده خود دارند.
نکته مهم دیگر در مورد بیماری ریزش موی سکهای آن است که علیرغم آنچه که خیلی از افراد تصور میکنند، شواهد علمی چندانی در تأیید ارتباط این بیماری با استرسهای روحی و روانی به دست نیامده است. این احتمال وجود دارد که استرس بسیار شدید بتواند نقش تحریک کننده این عارضه را داشته باشد، اما تحقیقات جدیدتر نشان داده است که عوامل ژنتیکی در بروز آن نقش مهمتری دارند.
علائم و نشانهها
شاخصترین علائم بیماری ریزش موی سکهای، ایجاد لکههای کچلی در نواحی مودار بدن است. در اثر این بیماری، لکههای کچلی به اندازه یک سکه بر روی نواحی مودار بدن از جمله در پوست سر، پدیدار میشود. اما به طور کلی علائم این بیماری ممکن است در هر جایی از بدن که مو رشد میکند، ار قبیل ریش و مژه نیز مشاهده شود.
ریزش مو ممکن است به صورت ناگهانی باشد و در عرض تنها چند روز یا طی یک دوره چند هفتهای، لکههای طاسی روی سر شکل بگیرد. قبل از آنکه موی ناحیه مورد نظر بریزد، ممکن است بیمار احساس خارش یا سوزش پوست در این ناحیه را داشته باشد. فولیکولهای مو در محل لکههای کچلی از بین نمیروند و بنابراین، بعد از آنکه التهاب فولیکولها برطرف شد، موی این ناحیه میتواند دوباره رشد کند. افرادی که لکههای کچلی در آنها به تعداد محدود و کوچک باشد، اغلب بدون آنکه نیازی به استفاده از هر روش درمانی داشته باشند، بهخودیخود کاملاً بهبود پیدا میکنند.
در حدود 30 درصد از افرادی که به بیماری ریزش موی سکهای مبتلا میشوند، علائم این بیماری شدت بیشتری پیدا میکند یا به یک چرخه مداوم از ریزش و رویش مجدد مو تبدیل میشود. تقریباً نیمی از بیماران مبتلا به ریزش موی سکهای هم بعد از گذشت حدود یک سال، بهبود پیدا میکنند. اما خیلی از این افراد ممکن است باز هم در آینده علائم این بیماری را تجربه کنند. در حدود 10 درصد از این بیماران هم، علائم ریزش موی سکهای پیشرفت بیشتری پیدا میکند و به ریزش موی کلی یا ریزش موی تمام بدن تبدیل میشود.
بیماری ریزش موی سکهای میتواند ناخن انگشتان دست و پا را نیز درگیر کند. گاهی اوقات تغییراتی که در شکل ناخنها به وجود میآید، اولین نشانههای شروع توسعه این بیماری است. بعضی از تغییرات کوچکی که ممکن است در اثر آلوپسی در ناخنها به وجود بیاید، عبارت است از:
ظهور برآمدگیهای ریز (سر سوزنی) بر روی ناخنها
ظهور خطوط و لکههای سفید
زبر شدن سطح ناخنها
کاهش درخشندگی و جلای ناخن
نازک شدن و ترک خوردن ناخنها
سایر علائم کلینیکی این عارضه هم شامل موارد زیر است:
موهایی به شکل علامت تعجب (!) – یعنی تا موهایی در اطراف یا حاشیه لکههای کچلی رشد میکنند که قسمت پایین یا قاعده آنها باریکتر از قسمت بالا است.
منبع:tabnak